---

De hoofdstad van het noordelijke departement van Santander, begon officieel als een dorp op 17 juni 1733 in de 782 hectare grond die werd geschonken door mevrouw Juana Rangel de Cuellar, op haar landgoed van El Carmen de Tonchalá, voor de gewone burgemeester van Pamplona, Juan Antonio Villamizar en de 17 bewoners van naburige eigendommen op de linkeroever van de rivier de Pamplona die hen scheidde van de stad Cúcuta, waar ze al een parochie en priester hadden. Op 21 september 1850 schonk Don Juan Atalaya, een inwoner van Cádiz, Spanje, 967 hectare, die ze na het passeren van vier vorige eigenaren, verwierf van Juana Rangel de Cuellar.



De stad was het toneel van belangrijke historische gebeurtenissen die de oprichting van Colombia vormden, evenals het congres van Cúcuta, waarin de grondwet van Cúcuta werd opgesteld waarin Groot-Colombia werd gecreëerd door het verenigen van Nieuw-Granada (Colombia en Panama) en Venezuela. Later werd Quito (Ecuador) een deel van deze enorme natie. Alle plaatsen waar de bovengenoemde evenementen plaatsvonden zijn nog bewaard gebleven: de Casa de Santander.



Het belicht ook de slag om Cúcuta, het eerste deel van de bewonderenswaardige campagne waarmee Simón Bolívar Venezuela bevrijdde.



In de eerste twee eeuwen na de ontdekking van Amerika, de eerste invallen van de veroveraars in de regio Santanderes, veldslagen tussen de Europeanen en de Indianen, en de vestiging van nabijgelegen bevolkingsgroepen in afwachting van de oprichting van Cúcuta in 1744.



Aan het begin van de zeventiende eeuw was een groot deel van de valleien van Cúcuta eigendom van kapitein Don Cristóbal de Araque Ponce de León, wiens land door erfenis werd overgedragen aan zijn zoon Fernando de Araque Ponce León, die al het land bezat dat bestaat uit de vallei van Cúcuta aan de stad San José, jurisdictie van de stad San Faustino, die als genade aan kapitein Araque was geschonken door de gouverneur van de nieuwe provincie Mérida de la Grita met de titel van 9 september 1630.



De constante vijandigheid van de Motilones-indianen van de stad Cúcuta jegens de blanke inwoners van de vallei en hun economische ambities waren sleutelfactoren voor laatstgenoemden om de oprichting van een parochie met de naam San José aan te vragen en deze te bevolken als ze een vergunning kregen.



Gezien het feit dat de blanke buren van de samenvoeging van de stad Cúcuta de oprichting van een parochie zouden vragen en dat ze de locatie van Guasimal hadden gekozen, aan de oevers van de rivier de Pamplona, ​​schonk Doña Juana Rangel de Cuéllar op 17 juni 1733 de helft van veeboerderij (782 hectare) op de Tonchalá-site, die een waarde had van 50 patacones, voor de bouw van een kerk en een plein voor Spaanse gezinnen om zich te vestigen in wat nu de Barrio San Luís is. Deze ranch was de meest opvallende landbouw- en veeteeltplaats van de Rangel Cuéllas, een vooraanstaande familie uit Pamplona die afstamde van kapitein Alonso Rangel, oprichter van Salazar de la Palmas, in 1583.



In overeenstemming met de wettigheid en gebruiken van die tijd, moest Juana Rangel de Cuéllar bevestigen dat de schenking voldeed aan wat was vastgesteld in de koninklijke verordening, in die zin dat het was opgenomen in het tiende deel van haar vermogen en dat het daarom geen invloed had op voornamelijk wat hij als erfenis moest nalaten, noch werd het achtergelaten in een ruïne, noch bestond er enige twijfel over de aard en het karakter van het onroerend goed en tenslotte dat het ´´vrij was van volkstelling, pand en algemene of bijzondere hypotheek´´, dus de schenking werd gedaan met alle formaliteiten.



De slag om Cúcuta was een van de belangrijkste gebeurtenissen van de negentiende eeuw, aangezien het past in het kader van de onafhankelijkheid van Colombia. Hij startte de bewonderenswaardige campagne van Simón Bolívar. Het begon om 9 uur 's ochtends op 28 februari 1813 en eindigde om 12 uur' s middags. De strijders: 400 man onder bevel van Simón Bolívar en 800 onder bevel van de Spaanse generaal Ramón Correa [21].



Kolonel Simón Bolívar, ondernam een ​​groot offensief tegen de Spaanse troepen aan de oostelijke oever van de Magdalena-rivier en behaalde snel klinkende triomfen die hem ertoe brachten een reis te ondernemen om de Valleien van Cúcuta te bevrijden van de royalisten onder het bevel van kolonel Ramón Correa. Op 28 februari 1813, carnavalszondag, woont Correa heel vroeg in de ochtend de mis bij, terwijl de troepen van Bolívar, sinds het aanbreken van deze historische dag, gemobiliseerd werden door de westelijke heuvels die de Villa de San José de Cúcuta domineren. Correa wordt geadviseerd om de patriotten te ontmoeten met meer dan 800 goed uitgeruste mannen. Hij staat binnen een geweerschot van de heuvels die door de opstandelingen worden bezet en de oorlogsactie begint. Een groep van 100 King's Riflemen probeert de rechterflank van Bolívar's leger te domineren, maar een snelle verandering van positie maakt de beweging ineffectief. De strijd is hevig en dichtbij. Hij is al vier uur onbeslist, want het gevecht begon om negen uur 's ochtends en slechts tot één uur' s middags leverde een door Bolívar bevolen bajonetaanval de patriotten de overwinning op. Correa trekt zich vervolgens terug naar San Antonio del Táchira en vervolgens naar La Grita met zijn gedecimeerde troepen.



Bolívar en zijn troepen trekken als overwinnaar Cúcuta binnen en op het bevrijde hoofdkwartier van Cúcuta, om drie uur 's middags van dezelfde triomfantelijke dag, 28 februari 1813, geeft de leider van de Onafhankelijkheid het overwinningsverslag. De slag om Cúcuta had een saldo van 2 doden en 14 gewonden van de bevrijdende troepen en 20 doden en 40 gewonden van de royalistische troepen.



Na het conflict vieren patriotten en aanhangers van de Emancipatie vol vreugde, enthousiast en gelukkig de bevrijding van Cúcuta, in openlijke samenwerking met Bolívar. Mercedes Reyes, een vastberaden voorstander van de vrijheid van haar land, haast zich bij het horen van de triomf van Bolívar om haar tevredenheid uit te spreken over zo'n duidelijke overwinning. Omdat hij gewoonlijk op zijn eigendom in Urimaco woonde, verhuisde hij al snel naar de Villa en bood kolonel Bolívar aan om een ​​jas te borduren die hij zou dragen tijdens zijn oorlogszuchtige acties van de bewonderenswaardige campagne die Venezuela zal bevrijden van de Spaanse overheersing.



Vanaf het begin is er een echte boomcultuur geïmplanteerd. De generatie van illustere Cucuteños en het legioen van buitenlanders onder leiding van de ingenieur Francisco de Paula Andrade Troconis, die de stad herbouwde na de aardbeving van 1875, gaf ons het zeer goed aangelegd met brede lanen die de bomen in de straten vergemakkelijken, omdat het de eerste soort was. geplante bomen genaamd clemonen die zure en bittere vruchten hadden. Daarna werden ze vervangen door acacia's, peraco's en amandelbomen, die de parken en cucuteñas-wegen sierden. In het historische verloop van de arborisatie van de stad zijn verschillende stadia gemarkeerd wat betreft de soorten die bij de versiering zijn gebruikt.







Naam van de gemeente: San José de Cúcuta Gentilicio: Cucuteño (a)

Het staat echter bekend als Cúcuta.

´´Cúcuta´´ betekent ´´ Huis van de Duende´´

Fysieke beschrijving:

De stad bevindt zich op de coördinaten 7 ° 52 en 8242; 48 en 8243; N, 72 ° 30 en 8242; 36 en 8243; W, in het oostelijke departement Norte de Santander. Het ligt in de geografische vallei van de rivier de Pamplonita, die 25 km breed is. De "Parel van het Noorden" wordt doorkruist door deze rivier, een van de belangrijkste in de regio en die jaren geleden van fundamenteel belang was voor de economie sinds hij er doorheen werd getransporteerd.



Het maakt deel uit van de Andesregio en de regio Santanderes. Het begrenst het noorden met Tibú; in het westen met El Zulia en San Cayetano; in het zuiden met Villa del Rosario, Bochalema en Los Patios en in het oosten met Venezuela en Puerto Santander.



Over het algemeen is het stedelijk land vlak, met enkele hoogtes van weinig belang, met een gemiddelde hoogte van 320 meter boven zeeniveau. De oppervlakte van de stad is 1.176 km², wat overeenkomt met 5,65% van het departement Norte de Santander. De gemiddelde temperatuur van 28 ° C (35 ° C overdag en 23 ° C 's nachts) en de gemiddelde jaarlijkse neerslag van 1041 mm. Het winderige seizoen is - zoals in het grootste deel van de Andesregio - in augustus.



Bovendien bevindt Cúcuta zich op een neuralgisch en strategisch punt: in het oosten (ongeveer 46 km) is het verbonden met de stad San Cristóbal en in het zuiden met Bucaramanga. De stad is een opstap naast de Pan-American Highway en daarmee een verplichte stap van Colombia naar Venezuela.



In Cúcuta wordt liefde voor de boom gepredikt en toegepast, en een cucuteño die zichzelf respecteert, heeft er een voor zijn huis geplant en de andere op zijn terrein; Een praktijk die de stad landelijk op de voorgrond heeft gezet door de ´´Roble de Oro´´ prijs te krijgen van de voormalige Inderena. Daarom is Cúcuta de bosstad van Colombia. Een voorbeeld van de liefde voor bomen is de Avenue of the Lanterns, die op basis van oití, ficus en cují een echte natuurlijke tunnel vormt die in binnen- en buitenland bewonderd wordt.



Op sommige plaatsen om te bezoeken zoals Parque Santander, Parque Gran Colombiano, overheidsplaatsen zoals de Banco de la República en de regering van Norte de Santander, is het gebruik van palmbomen heel gebruikelijk. La Isora, een mooie rode bloem is de officiële bloem van Cúcuta.

Economie

Cúcuta is een bijzondere wijk van Colombia, gelegen in het departement Norte de Santander. Het wordt gekenmerkt door traditioneel een commerciële economie, vanwege de nabijheid van de grens met Venezuela. In de stad circuleren meestal twee valuta: de peso en de bolivar, de eerste is de officiële valuta. Sinds enkele jaren is het werkloosheidspercentage in de stad het laagste van het hele land.



De meest ontwikkelde industrieën zijn die met betrekking tot de bouw, met name die die cement, bakstenen, klei en keramiek produceren. De stad is een mijndistrict, dus deze activiteit neemt een bevoorrechte plaats in de economie in. De fysische eigenschappen van mineralen, vooral steenkool (met een laag zwavel- en vochtgehalte), maken het aantrekkelijk op de internationale markt.



Hoewel het nog niet is goedgekeurd, heeft de vrijhandelsovereenkomst tussen Colombia en de Verenigde Staten ervoor gezorgd dat de stad voor een overgang van zijn commerciële economie naar een industriële economie staat. Een grote groep bedrijven uit Venezuela heeft zich in Cúcuta gevestigd om in de nabije toekomst te exporteren. Dit fenomeen heeft duizenden banen opgeleverd. De stad is ook de belangrijkste exporthaven met betrekking tot voertuigen, voedsel, vee

Communicatie kanalen



Luchtfoto:

Cúcuta heeft de internationale luchthaven Camilo Daza en de Venezolaanse luchthaven Juan Vicente Gómez in San Antonio del Táchira, die rechtstreeks communiceren met de Republiek Venezuela.

Terrestrisch:

Het vormt de meest actieve grens in Zuid-Amerika. Het is verbonden met Bogotá, Bucaramanga, Caracas en Cartagena.



Cúcuta heeft drie hoofdwegen die het verbinden met San Cristóbal (Venezuela), met de Atlantische kust via Ocaña, en via Bucaramanga met Bogotá en Medellín.





Cúcuta heeft een openbare ruimte genaamd El Malecón, bestaande uit ongeveer 5 kilometer aan de oevers van de rivier de Pamplonita met een ideale infrastructuur voor recreatie en nachtleven.



De stad heeft ook een hoogwaardige hotelinfrastructuur en een groot aantal restaurants, disco's en uitgaansgelegenheden.



De culturele activiteit van de stad vindt plaats in geschikte omgevingen zoals het Huis van Cultuur, opgericht in 1960 en dat momenteel het hoofdkantoor is van de School voor Schone Kunsten van de Universiteit van Pamplona; De Clock Tower die, naast het administratieve hoofdkwartier van het Ministerie van Cultuur en Toerisme, een prachtig monument is waarin culturele activiteiten plaatsvinden.



De Banco de la República heeft voldoende kamers in het culturele gebied voor kunsttentoonstellingen en artistieke presentaties.



De stad heeft parken zoals Mercedes Abrego, Parque Colón, Parque Santander, Parque Antonia Santos die een ontmoetings- en recreatiesite worden voor de inwoners van de stad.

---